Unha lenda máis

Era un día moi soleado, destos días dun calor sofocante, un calor moi extraño en Galicia, xa que non destaca polas súas altas temperaturas, sobre todo a principios de verán, cando aínda o sol non solía quentar moito, pero hoxe era un día especial. Xosé atopábase de camiño ao seu fogar despois de recoller os seus cultivos, dos que sentíase moi orgulloso, xa que era un dos mellores agricultores e as súas leitugas eran a envidia de todos os demais agricultores. Pero antes de volver a casa soía pasar pola dun veciño co que intercambiaba os seus cultivos a cambio dos animais que él cazaba, xa que era un dos mellores cazadores que tiña o castro. Todos os meses un grupo de cazadores ía ao bosque e cazaban animais que daban de comer aos demais membros do poboado durante un mes.

Pero Xosé non so ía visitar ao seu veciño, tamén visitaba a Inés a rapaza da que estaba namorado, e regaláballe parte dos seus cultivos, Xosé vivía so no seu fogar, o seu pai morrera dun ataque dun animal no bosque cando estaba cazando, por esta razón decidiu vivir dos cultivos e non da caza, intentando evitar o mesmo destino que tivera seu pai, a súa nai morrera hai pouco tempo, tras a morte do seu pai non volvera a ser a mesma, a xente di que morreu debido a dor tan profunda que sentía pola morte do seu marido e o desexo de reunirse con él onde quixera que estivese.
Tras a visita a Inés, decidiu volver a casa canso do traballo realizado ao largo do día, xa que recoller todos os cultivos que él plantara con tanto esforzo e dedicación non era cousa doada.
Cociñou un pequeno raposo que intercambiara co veciño e unhas poucas das súas propias patacas e decidiu irse a dormir preto para poder aproveitar o día seguinte e poder facerlle unha visita a Inés, mentres quedábase durmido pensaba algún regalo que lle puidera dar a Inés para que se acordara del.

Pasadas unhas horas, Xosé escoitou uns ruídos proveñentes de fora, pero non lle deu maior importancia e volveu a quedarse durmido rápidamente. Máis tarde os ruídos volvéronse máis forte e sentíronse máis cerca polo que decidiu sair a ver que acontecía. . . Ante o seu asombro observou como un grupo de inimigos estaban invadindo o seu castro, o primeiro que se lle pasou a Xosé pola cabeza foi pensar cómo os inimigos haberían conseguido atravesar as fortes murallas do seu castro, unha fortaleza que consideraban irrompible para calquer inimigo, diseñado estratexicamente enriba dun outeiro para poder ver a chegada dos seus atacantes e prepararse para a loita, pero estaba claro que algo fallara, xa que os inimigos realmente estaban ahí e as súas barreiras non foran o suficientemente poderosas para evitar a invasión. Xosé sintíase confuso, non sabía que facer, debía huir acaso? Loitar polo seu castro? Quedouse parado sen saber que facer, escoitando e observando atento como os inimigos empezaban a destrozar todo, nun instante de lucidez comezou a andar, aínda non había decidido o que faría simplemente deixabase levar polo seu corpo, como se fose outra persoa a que controlaba os seus pasos, a que facía que se escondera ao ver algunha persoa que non lle resultara familiar. . . Sen saber como, Xosé conseguiu saír do castro e adentrarse no bosque. . . de lonxe aínda escoitaba os fortes ruídos. . .

Camiñou e camiñou polo bosque sen saber que facer, a donde ir. . . e finalmente agotado, quedouse durmido nun cruce de camiños.

De repente, un pequeno ruído o esperta e observa a unha procesión fantasmal de difuntos, en dous filas, que ían vestidos con sudarios e descalzados, ao seu paso o olor que desprendían era un forte olor a cera. Encabezando a procesión ía unha persoa que levaba unha cruz e auga bendita. No momento Xosé deuse conta de que se trataba da Santa Compaña, xa que o seu pai de neno contáralle a historia desta procesión de difuntos, entón entendeu que lle quedaba pouco tempo de vida a unha persoa coñecida por él. Ao día seguinte volveu ao castro e atopou á súa namorada morta.