lunes, 21 de abril de 2014

Mínimo Común Múltiplo

            É un curto dirixido por Rubén Coca (Ferrol, 1977).

      A curtometraxe foi rodada integramente en Ferrol, e en parte, na Compañía de María de Ferrol, no ano 2008, cando eu estudaba alí, de feito a nosa clase foi elixida para participar na rodaxe, faciamos de extras.
A fita está protagonizada pola actriz viguesa Marta Larralde (actuou en películas como León e Esquecemento, Lena ou Días Azuis), e por vos actores Alex Neira, Lourdes Sanmartin, Xoel Fernández e Tomás Romeros.


      A curtometraxe trata duhna historia de amor, pero con suspense. A curtametraxe narra a historia de Andrea (Marta Larralde), unha moza de 30 anos que vive instalada nunha rutina laboral e sentimental que se esnaquizará non momento máis insospeitado. En palabras do seu director "é unha película de recordos da nenez e de encontro coas amizades infantís perdidas co paso do tempo envolto todo nunha atmosfera de misterio e de suspense".


        Vouvos contar algo sobre Rubén Coca, naceu en Ferrol, é licenciado en Comunicación Audiovisual pola Universidade Complutense de Madrid. Aos 21 anos escribe e dirixe a súa primeira curtametraxe, La vida mata (1999), seguido del froito do tedio (2000). Despois virían Aquí non hai praia (2001) con Amparo Val e Saturnino García, e NotamotoF (2004), protagonizado por Ruth Núñez, Jaime Martín e José Lifante. NotamotoF é a súa primeira curtametraxe de xénero fantástico, curtametraxe con gran difusión a nivel internacional, con presenza en máis de 50 festivais de cine e proxectado de forma regular en carteleira en cines en Alemaña durante máis de 2 anos.

Entre 2002 e 2005 foi director da sección cinematográfica da revista de arquitectura e cine Postboks, desempeñando nestes anos diferentes traballos como realizador e guionista en TVE, Canle 9 e TVG. En 2005 empeza a traballar como director creativo da produtora Nezcom, levando a cabo numerosos traballos de dirección e realización publicitaria, videoclips e de ficción, entre os que destaca a campaña de lanzamento e imaxe do documental 2050. How soon is now?, Premio Mestre Mateo 2006 a Mellor Documental pola Academia Galega do Audiovisual.

      En 2007 recibe a súa primeira nominación aos Premios Mestre Mateo por Ecos/Echoes (2007) a Mellor Obra Experimental, ao cal lle sucederían La princesa Alegría (2008), Premio Mestre Mateo a Mellor Curtametraxe de Ficción, e Mínimo Común Múltiplo (2008), nomeado a Mellor Curtametraxe de Ficción ese mesmo ano nos premios do audovisual galego.

En 2009 produce a súa primeira curtametraxe de animación, La nena que tiña unha soa orella (2009), dirixido por Alvaro León, baseado nun conto de Lucía Etxebarría con ilustracións de Víctor Coyote. Con esta curtametraxe volve estar nominado aos Premios Mestre Mateo, neste caso a Mellor Curtametraxe de Animación, recollendo máis de 15 premios nacionais e internacionais e estando presente en máis de 70 festivais por todo o mundo.

En 2010 co-produce xunto a Carlos Alberto Alonso o documental Roger de Flor: Naturalidade Silvestre (2010) nomeado a Mellor Longametraxe Documental pola Academia Galega do Audiovisual.

Dende 2007 compaxina a dirección e produción audiovisual coa xestión e dirección de eventos culturais e cinematográficos como Ferrol de Cine: Primavera, Outono e Inverno de Cine. Cine Dúplex (2008-2011). Dende 2010 é xestor e director de programación da sala de concertos Sala Super 8 de Ferrol.

Tamén fundou unha asociación cultural denominada Axente Cultural, xunto a outros dous ferrolanos exiliados en Santiago de Compostela: o guionista Pablo Portera e o deseñador gráfico e ilustrador Mauro Trastoy, entres os seus proxectos, a entidade quere poñer en marcha un novo festival de cine, ademais de democratizar a formación audiovisual. Que quero dicir con isto? Pois nin máis nin que menos que facer posible que calquera persoa poida familiarizarse coa linguaxe audiovisual ou a escritura dun guión sen necesidade de acudir a unha escola ou facultade universitaria.

       A película coa que conseguiu máis premios internacionais é con "a nena que tiña unha soa orella".


A animación nos Premios Goya

   A animación galega está en auxe, e así podémolo ver nos premios Goya dos últimos anos, en que tanto guionistas coma films galegos optaron a premios e nominacións, vos vou poñer algúns exemplos:

-“O Apostolo”, é un filme compostelán, do ano 2012, dirixido e guionista Fernando Cortizo, Música de Xavier Font e Arturo Vaquero, é unha película de animación que narra a historia dun preso fuxido dá carcel que intenta recuperar ou botín que escondeu unhos anos antes nunha aldea. Na aldea lle suceden estraños sucesos, desaparicións, aparicións de espíritos, etc.. e unha historia de terror, humor e fantasía. Conta coas voces de Luis Tosar, Geraldine Chaplin. Manuel Manquiña e Jorge Sanz entre outros.
Este filme conseguiu o premio do público no festival de Annecy no 2013, e foi nomeada a mellor película de animación, nos premios Goya do 2012 e non Festival de Sitges. 


-“O Xigante”, é unha coprodución da ferrolana Abano Produccións e a proturguesa Pilot Design. Competiu por conseguir unha figura dos Goya nos premios de 2014, á mellor Curtametraxe de Animación Española. A fita está dirixida polos lusos LuisMatta e Xulio Vanzeler. Trátase dunha road movie, que dura dez minuta e aborda o tema da paternidade. E unha metáfora sobre ou crecemento e a preparación para a vida que ou noso pai Xigante mostra á súa Nena a travésxanela do corazón.


O Xigante  protagonista vai pola ría de Ferrol. 
O Film inclúe un tema de María Manuela e do seu fillo Xurxo.

- O filme "Engurras", conseguiu os Goyas á Mellor Película de Animación e ao mellor Guión Adaptado.

Esta fita competía con 'Elephant in the Black Box', 'Carthago Nova' e 'Papá, son unha zombi'. 'Arrugas', coproducida pola Televisión de Galicia, é a primeira fita de animación que consegue dúas nominacións nos premios Goya. Así mesmo, a produción tamén foi preseleccionada para os Óscar.

      O filme é unha adaptación do cómic 'Engurras' asinado por Paco Roca e gañador en 2008 do Premio Nacional do Cómic. A historia pretende mostrar o día a día dunha residencia de anciáns e a soidade e os problemas que carrexa a vellez. Emilio e Miguel, dous anciáns recluídos nun xeriátrico fanse amigos. Emilio, que padece un principio de Alzheimer, conta inmediatamente coa axuda de Miguel e outros compañeiros que tratarán de evitar que vaia parar á planta dos desafiuzados. O seu disparatado plan tingue de humor e tenrura o tedioso día a día da residencia, pois para eles acaba de empezar unha nova vida.



    - O soldadiño de chumbo, é un corto de animación, que realizouse en plastilina, está baseada no conto infantil de Hans Christian Andersen e recrea a loita dun soldado de chumbo pola súa amada a mediados do século XIX. E unha versión "galleguizada", no que os personaxes tradicionais cobran vida nun mariñeiro, unha castiñeira, un malvado cigarrón e unha peladora de patacas.
      O soldadiño de chumbo, é unha curtametraxe producida por Continental Animación e Algarabía e dirixida por Virginia Curiá e Tomás Conde, recolleu sendos premios nos festivais Rec 09 (Ribadedeva en Corto), celebrado na localidade asturiana de Llanes e no Festival Pata Negra que tivo lugar en Guijuelo (Madrid). Así mesmo, a curtametraxe vén de estar seleccionada no importante festival internacional de stop motion 2009 Montreal Stop-Motion Film Festival.
       Ademais destes dous recoñecementos O Soldadiño de Chumbo vén de ser seleccionada no importante festival internacional Stop-Motion Film Festival de Montreal. E participo una XXIV edición dos premios Goya.

     A curtametraxe, que conta coas voces de Luis Piedrahita e Manuel Manquiña, e coa composición musical de Emilio Aragón, continúa así a súa andadura por festivais tanto estatais como internacionais.



- Javier López Barreira, guionista galego, foi co-guionista no cómic "Tadeo Jones e o segredo de Toactlum", o que lle permitiu dar o salto ao cine ao co-escribir a curtametraxe "Tadeo Jones e o soto maldito" (premio Goya 2008 á mellor curtametraxe de animación). Foi tamén co-guionista de "As aventuras de Tadeo Jones" polo que recibiu no ano 2013 o Goya ao mellor guión adaptado. En televisión, foi coordinador de guións da serie "Os Pataca", e guionista de "7 Pets" e "Pratos Combinados". Para Disney Channel España. Realizou máis de oitenta traballos (interstticials, promos e dients), algúns dos cales se emitiron en diferentes países do mundo.




Cristina Otero

      Para facer este traballo, púxenme a buscar que fotógrafos despuntaban na actualidade en Galicia, e nesa búsqueda encontreime con esta fotógrafo que me chamou a atención, non só porque Cristina Otero Pascual é moi nova, naceu en Pontevedra, en 1995, agora vive en Madrid, senón porque a súa fotografía desprende unha gran forza visual e beleza, sendo á vez melancólica e alegre.



    Cristina Otero comezou na fotografía con 13 anos, grazas a ver na televisión o concurso "America's Next Top Model", coas súas maquillaxes extravagantes e un estilismo impecable. Encantáronlle tanto as fotos que facían que decidiu que quería facer o mesmo. E así, sen querer, empezou a fotografar. Dende entón sempre ten a cámara ao alcance das súas mans!

     Traballa sempre con luz natural, que é a máis sinxela e bonita que hai. Adoita facer que impacten máis as imaxes (retratos e corpos).

    Realiza retrato e autorretrato.


                                                 Foto de Otero "pecador".

     Otero usa unha Pentax K-5 para a fotografía, na maioría das veces, é de si mesma, especializada en close-up autorretratos. Otero é a artista máis nova en España, que xa expuxo individualmente nunha galería de arte, coa idade de 15 ("Cristina Otero, MirrorMagazine colaborador, protagoniza unha exposición na Fnac Parquesur". Espello Magazine. 08 de marzo de 2012. Visitada en 30 de agosto de 2012).      

     Os seus retratos foron exhibidos en exposicións por toda España, incluíndo o Kir Royal Gallery, en Valencia do 15 de outubro de 2011 a 15 de xaneiro de 2012; e, de novo, a partir de xuño 07-10, 2012, en participación de MadridFoto. Unha exposición correu na Fnac Parquesur en Madrid entre 01-31 marzo de 2012, e un no illa Fnac L'en Barcelona . que comezou o 25 de xullo de 2012 e foi ata o 10 de setembro de 2012  Tamén xa expuxo no "Fundación Caixa" en Carlet (Valencia, 2012) na Fnac Marbella (España) (2013). O traballo de Otero tamén foi exhibido en Amsterdam (2012), en Berlín (2012) e en Alxer (2013). Ela tamén ten unha campaña de publicidade coa empresa española roda tren, Renfe (2012-2013).


     Cristina Otero define a súa foto “é todo sobre contrastes, facendo algo pop fóra de toda a composición, que son xeralmente os ollos. Eu creo que é irreal, melancólica e romántica”.

Emma Ríos

Emma Ríos Maneiro é unha debuxante de historietas e ilustradora española, nacida en 1976 en Villagarcía de Arosa. É licenciada en Arquitectura pola Universidade da Coruña, cidade onde reside.



         Destaca por ser debuxante de cómic, é de formación autodidacta, e ten influencia do manga, ademais de ser afeccionada a diferentes aspectos da cultura xaponesa. Pero non só ten influencia xaponesa, senón de estadounidense ou europeos como Frederick Peeters ou Paul Pope.
Na súa etapa afeccionado colaborou entre outros cos fanzines El bolxevique vespertino, Esto é a guerra, Mensaxes nunha botella e Comikaze. É a guionista e debuxante da por agora inconclusa A proba de balas, unha historia de acción futurista que comezou en formato fanzine (nº0, agosto de 2001; nº1, agosto de 2002) e que se iniciou como cómic por imprenta coa incorporación da autora ao colectivo Polaqia (A proba de balas nº1, agosto de 2003). Unha historia curta deste universo publicouse non Fanzine dás Xornadas (2002) e outra non Barsowia nº2 (2004). Colaborou noutros números do Fanzine en 2005 e do Barsowia en 2007 (nº9) e 2011 (nº16, facendo equipo con con Hwei Lin), así como no Dos Veces Breve Especial autoras (2006) e no Proxecto EntreCruzar (2006). Convidada a Angoulême en 2006 polo fanzine L ´ inédit, que lle publicou un libro de bosquexos, e ao salón de Andenne (Bélxica, 2005 e 2006), así como Viñetas desde o Atlántico (2009), onde contou con mostra monográfica propia. Fixo parte dás seguintes exposicións: Novos autores coruñeses, Viñetas desde o Atlántico 2000; O chapapote móvese, 2003; Polaqia en llamas, Viñetas desde o Atlántico 2006; La historieta gallega, Fundación Feima, Madrid 2006; O Medo, salón do libro infantil de Pontevedra, 2007.
É a primeira dibuxante  gallega que lanza un cómic no mercado estadounidense, baixo o título Hexed (2008). O guión é de Matt Gagnon, que contou cos debuxos de Enma para catro volumes que apareceron unha vez ao mes en Estados Unidos. E, a data, a artista galega máis importante no mercado dos EEUU e a asinatura autóctona por excelencia en Marvel Comics. Naquela mítica editorial participou no título colectivo Girl Comics e na popular serie Amazing Spiderman (nºs 631-633 con Chris Bachalo, n.º 636 con varios debuxantes), ambos os dous títulos de 2010, así como en Runaways, xa publicado en castelán por Panini en 2009, como segundo volume da cabeceira. Tamén debuxou para o selo Boom! en Irredeemable Special (2010) e The Art of Boom! Studios (2011). Tamén realizou, con guión de Ricardo Gómez, unha adaptación de Amadís de Gaula para o Grupo S.M.. 
A carreira de Emma Ríos tamén tivo recoñecementos públicos, como ser elixida autora revelación do salón madrileño Expocómic 2008, ademais de recibir a chamada da Fundación Asef, que se ocupa de potenciar os intercambios culturais entre Asia e Europa, para acudir a unha especie de cumio de promesas do manga en Xapón. «Foi unha experiencia alucinante porque me escolleron dentro dun grupo de 14 persoas de diversos países asiáticos e europeos para traballar nun cómic que logo se expuxo no Museo do Manga de Kioto, en Xapón. Todo estaba englobado dentro dunha bolsa que se chama Lingua Cómica e que organiza a Asef», sinala Enma.
Nesta experiencia Emma Ríos traballou en parella cunha debuxante malaia durante dous meses a través de Internet. Logo viaxou ao país do sol nacente para unha estanza de oito días en Kioto, onde rematou a súa obra gráfica xa en persoa xunto á compañeira artística que lle asignaran.

Publicou máis de doce cómics en EEUU.

Paréceme moi interesante Spider-Island: Cloak & Dagger #1-3 (de 3) (Marvel, agosto-oct/2011). Guión de Nick Spencer (creador da serie Morning Glories para Image, que recibiu ata catro nominacións nos Premios Eisner de 2011). Trátase dunha miniserie dedicada a Capa e Puñal (Cloak and Dagger en inglés), un equipo formado por Tyrone e Tandy, dous novos superheroes con poderes que viven en Nova York. O primeiro número indícanos cual é a orixe dos personaxes, que foron desaloxados polo concello de Nova York do lugar que usaban como residencia improvisada e quedan na rúa e sen emprego. Tamén os vincula brevemente aos feitos que se mostran na historia "Spider Island" de Amazing Spiderman e establece a Tandy como obxectivo de Mr. Negative, un recente novo adversario de Spiderman que parece ter posibilidades de certa lonxevidade.

     Este primeiro número resulta unha lectura sorprendentemente agradable, con especial atención á caracterización de personaxes e o contraste entre ambos os dous, o xogo coa dualidade luz/escuridade do tándem (que tamén se reflicte no tratamento gráfico de Ríos/Rodríguez), a diferente personalidade de ambos os dous, e a relación entre eles (oficialmente non son parella, pero el está interesado nela). O personaxe de Mr. Negative resulta un adversario curiosamente apropiado para Capa e Puñal, xa que na súa concepción tamén se xoga coa dualidade positivo/negativo e a súa orixe está vinculada ao de Capa e Puñal (adquiriu os seus poderes no mesmo experimento que os nosos dous protagonistas).

       Na edición orixinal de Cloak and Dagger: Spider Island #1 inclúese un texto do editor Stephen Wacker, que destaca a implicación cos personaxes do guionista e dedica uns cantos piropos a Emma Ríos ("her lush, beautiful work brings to mind classic artist Gene Colan", "She's a superstar in the making").